Budowa kolei koszycko-bogumińskiej spowodowała wzrost znaczenia gospodarczego Cieszyna i rozwój miasta. W celu sprawnej komunikacji starego centrum miasta (obecnie polski Cieszyn) ze stacją kolejową w rozbudowującej się nowej części za rzeką Olzą (obecnie Czeski Cieszyn) miasto wystąpiło w roku 1909 o koncesję na budowę kolei elektrycznej. Po jej otrzymaniu budowę rozpoczęła w roku 1910 firma AEG z Wiednia.

Regularny przewóz pasażerów rozpoczęto 12 lutego 1911 roku. Wąskotorowa (rozstaw szyn 1000 mm) trasa o łącznej długości 1793 metrów wiodła od ulicy Bielskiej przez Rynek i ulicę Głęboką, następnie mostem na Olzie aż do stacji kolejowej. Na Rynku oraz przed mostem zbudowano mijanki. Na ulicy Zamkowej odgałęziała się bocznica do zajezdni (o długości 631 metrów). Zajezdnia była niewielka, z trzema torami, na których mogły stać po 2 wozy i kanałem naprawczym.
Napięcie elektrycznej sieci trakcyjnej wynosiło 750 V, druty umieszczono na wysokości 5-5,5 metra nad torowiskiem.
Obsługę stanowiło 21 osób. Pierwsza grupa motorniczych i pracowników obsługi odbyła praktykę we Wiedniu, następne szkolone były na miejscu.

Specjalny bilet wydawany pierwszego dnia kursowania tramwajów w Cieszynie	Bilet papierowy w cenie 14 halerzy	Mosiężny żeton za 6 halerzy (dla dzieci)	Aluminiowy żeton za 12 halerzy (dla dorosłych)

Opłata za przejazd wynosiła 12-14 halerzy. Początkowo stosowano bilety papierowe sprawdzane przez kontrolerów, później wprowadzono żetony.

Po zakończeniu I wojny światowej i podziale miasta w roku 1920 na część polską (Cieszyn) i czechosłowacką (Český Těšín) tramwaj kursował dalej, ale intensywne kontrole na moście granicznym (prócz pasażerów sprawdzano także wnętrze wozu oraz podwozie) uniemożliwiały płynną komunikację. Rozdzielenie miasta pomiędzy dwa państwa spowodowało, że postanowiono zlikwidować komunikację tramwajową. Nastąpiło to 2 kwietnia 1921 roku (choć początkowo myślano tylko o chwilowej przerwie w przewozie). Wagony odstawiono do zajezdni po polskiej stronie. W roku 1921 jeden wóz sprzedano do Bielska, pozostałe w latach 1922-23 do Łodzi. Torowisko i sieć trakcyjna była likwidowana do roku 1923.

W Czeskim Cieszynie istniały plany uruchomienia własnej linii tramwajowej, jednakże do tego nie doszło. Obecnie w Cieszynie i Czeskim Cieszynie działa miejska komunikacja autobusowa, dla każdego z miast osobna.

Zakupiony przez miasto Bielsko wagon używany był w przewozach towarowych i jako wóz rezerwowy. Wykorzystywany był on do roku 1925, a następnie został sprzedany do Łodzi.

W Łodzi wagony przenumerowano (nr 39-42) i przeprowadzono ich modernizacje. Jeździły na liniach podmiejskich w ramach Łódzkich Wąskotorowych Elektrycznych Kolei Dojazdowych (ŁWEKD) do Rudy Pabianickiej i Tuszyna (patrz mapa Łodzi i okolic). Stosowano je również jako wozy zastępcze na linii do Pabianic oraz szkoleniowe i służbowe.
W czasie wojny służyły także jako pociągi specjalne (Sonderzug) w ramach Litzmannstädter Elektrische Zufuhrbahnen (LEZ). Kursowały po jednym rano i po południu z Pabianic do Łodzi i z powortem i służyły do przewozu Niemców mieszkających w Pabianicach a pracujących w Łodzi. Pociągi te na trasie pomiędzy Pabianicami a Łodzią nigdzie się nie zatrzymywały i miały absolutne pierwszeństwo przejazdu.
W roku 1956 dwa wozy skreślono z ewidencji, a pozostałe dwa przekwalifikowano na doczepy bierne. Ostatni wagon doczepny wycofano z użytkowania 9 maja 1959 roku. Więcej o tramwajach w Łodzi w serwisie Łódzkie tramwaje i autobusy.

Na początek artykułu ↑